ನನ್ನ ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳೆಯ ಸೂರಿ (ಇಂದ್ರಜಿತ್) ಸತ್ಯಂಪೇಟೆ ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಡಿಸೆಂಬರ್೨೬ ಬಂತೆಂದರೆ ಮನಸೇಕೋ ಚಡಪಡಿಸುತ್ತಿದೆ ಗೆಳೆಯ ನೀನಿಲ್ಲವೆಂದು ನನ್ನ ಸನಿಹ ಕಾಣಿಸದೆ ನಿನಗೆ ಈ ಅಗಲಿಕೆಯ ನೋವ ತಡೆಯಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಗೆಳೆಯ ನನಗೆ ಈ ಮನಸಿನ ಭಾರವ ವರ್ಷಗಳು ಉರುಳುತಿವೆ ಹೊರತು ನಿನ್ನ ನೆನಪುಗಳು ಇನ್ನು ಅಚ್ಚ ಹಸಿರಾಗಿ ಉಳಿದಿವೆ ಅನುದಿನವು. ನಾಲ್ಕನೇ ಕ್ಲಾಸ್ ಉತ್ತೀರ್ಣರಾಗಿ ಮುಂದಿನ ವಿಧ್ಯಾಭ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಸೂರಿ ಮತ್ತು ನನ್ನನು ಶಹಾಪುರದ ಶ್ರೀ ಚರಬಸವೇಶ್ವರ ವಿದ್ಯಾವರ್ಧಕ ಸಂಸ್ಥೆಗೆ ಲಿಂಗಣ್ಣ ಸತ್ಯಂಪೇಟೆ ಮತ್ತು ಅಪ್ಪ ಶಿವಣ್ಣ ಇಜೇರಿಯೊಂದಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ೫ನೇ ತರಗತಿಗೆ ಸೂರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಪ್ರವೇಶ ಸಿಕ್ಕಿತು. ನನಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಸಿ.ಪಿಎಸ್. ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು .ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಸೂರಿ ಸಿ.ಬಿ.ಸ್ಕೂಲ್ ಬಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆ ನಾನಿರುವ ಸಿ.ಪಿ.ಎಸ್. ಸ್ಕೂಲ್‌ಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಪಡೆದುಕೊಂಡ. ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಅವನಿಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಪ್ರೀತಿ ಇತ್ತು.
“ಅದೆಷ್ಟೊಂದು ಮುದವು ಅದೆನೊಂದ ಅದವು
ಜೊತೆಯಾಗಿ ಆಡುತ್ತ ಖುಷಿಗೊಂಡ ಮನವು
ನೆನೆಪಾಗಿ ಉಳಿದಂತೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ಷಣವೂ
ಅದೆ ಬಾಲ್ಯ ಹೊರಳಿ ಬಂದಿತೆ ಮರಳಿ”
ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಗೆಳೆಯ ಸೂರಿ (ಇಂದ್ರಜಿತ್) ಸತ್ಯಂಪೇಟೆ ಸದಾ ಹಸನ್ಮಖಿ. ಯಾವಾಗಲೂ ಪಾದರಸದಂತೆ ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿ ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲದವರನ್ನು ಪರಿಚಯದವರಂತೆ ಮಾತನಾಡಿಸುವ ಕಲೆಗಾರ. ಹಿರಿಯರಿಗೆ, ಕಿರಿಯನಾಗಿ ,ಕಿರಿಯರಿಗೆ, ಹಿರಿಯನಾಗಿ ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಆತ್ಮೀಯನಾಗಿ ಸದಾಕಾಲ ನಗುತ್ತಲೇ ಕಾಲ ಕಳೆದಾತ. ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಆಟವಾಡುವುದೆಂದರೆ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಪ್ರೀತಿ. ನಮ್ಮ ಓಣಿಯಲ್ಲಿ ಹೂರಟನೆಂದರೆ ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕು ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತಲೆ ಅವರ ಯೋಗ ಕ್ಷೇಮವನ್ನು ವಿಚಾರಿಸುತ್ತಲೇ ಹೋಗುವಾತ. ಅಷ್ಟೊಂದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬೇಕಾದವನಾಗಿದ್ದ. ಶಾಲಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅವನ್ನೊಂದಿಗೆ ಕಳೆದ ಕ್ಷಣಗಳು ಯಾವತ್ತೂ ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅವನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವೇ ಹಾಗೆ. ಯಾರೊಂದಿಗಾದರು ಸ್ನೇಹ ಬೆಳಸಿದನೆಂದರೆ ಯಾವತ್ತು ಅವರೊಂದಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ಜಗಳವಾಡುವುದಾಗಲಿ ಅವರ ಸ್ನೇಹ ತೊರೆಯುವುದಾಗಲಿ ನಾವು ಎಂದು ಕಾಣೇವು. ನಮ್ಮ ಗೆಳೆಯರಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರು ಜಗಳವಾಡಿದರೆ ಸೂರಿನೆ ಮಧ್ಯಸ್ಥಿಕೆ ವಹಿಸಿ ಎಲ್ಲರನ್ನು ಒಗ್ಗುಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಅಷ್ಟೊಂದು ಚರುಕಾಗಿದ್ದ ವಿಧ್ಯಾಭ್ಯಾಸದಲ್ಲಿಯೂ ಕೂಡಾ ಮುಂದೆ ಇದ್ದ.
“ಹಸಿವಿಂಗೆ ಲಯವಿಲ್ಲ, ವಿ?ಯಕ್ಕೆ ಕುಲವಿಲ್ಲ;
ಮರಣಕ್ಕೆ ಮನ್ನಣೆಯಿಲ್ಲ, ಆಸೆಗೆ ಹವಣಿಲ್ಲ,
ವಂಚಕನನಾಮಿಕ ನಾಚಯ್ಯಪ್ರಿಯ ಚೆನ್ನರಾಮಯ್ಯ.”
ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಆಗಾಗ ಬರುತ್ತಿದ್ದ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಜ್ಜಿ,ಅವ್ವಾ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರು ಕೂಡಾ ತಾನೆ ಊಟ ಬಡಿಸಿಕೊಂಡು ತನಗೆ ಬೇಕಾದ ಪಲ್ಯ ಮತ್ತು ಕೆನೆ ಮೊಸರು, ಮಜ್ಜಿಗೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಅದನ್ನೆ ಊಟಮಾಡಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. ಅಷ್ಟು ಸರಳ ಸ್ವಭಾವ. ಮಾರನೇ ದಿನ ಬಂದು ನನ್ನ ಅವ್ವನಿಗೆ ಹೇಳುವ. ನಿನ್ನೆ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಊಟಮಾಡಿ ಹೋಗಿದ್ದೇನೆ ಎಂದಾಗ “ಎಪ್ಪಾ ಏನಿತ್ತೊ ಏನಿಲ್ಲ” ಎಂದಾಗ ನನಗೆ ಏನು ಬೇಕು ಕಟಿ ರೊಟ್ಟಿ ಸೇಂಗಿನಖಾರ ಮೊಸರು ಇತ್ತು. ಅದೆ ಊಟ ಮಾಡಿನಿ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ. ಯಾವಾಗಲೂ ನನ್ನ ಜೊತೆಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಏನು ಇರುತ್ತದೆಯೊ ಅದನ್ನೆ ಊಟಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನು ಹಠವಾದಿ ಮತ್ತು ಛಲಗಾರ ,ಕನಸುಗಾರನಾಗಿದ್ದ. ಅವನಿಗೆ ಸ್ವಂತ ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಹಂಬಲವಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕೊನೆಗೂ ಅದು ಅವನಿಂದ ಸಾದ್ಯವಾಗಲ್ಲಿಲ್ಲ.
ಅವನಿಗೆ ಸಾಧಿಸುವ ಛಲ ಇತ್ತು. ಕನಸೂ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಅರೆಬರೆಯಾದಂತೆ ತನ್ನ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ತೆರಳಿಯೇ ಬಿಟ್ಟ. ಅನುಗಾಲದ ಗೆಳೆಯನ ಅಗಲಿಕೆಯ ನೋವು ಅನು ದಿನವು ಕಾಡುತ್ತಿದೆ.
ಅಗಲಿ ಹೋದ ಗೆಳೆಯನಿಗೆ ನಮನಗಳು….
